Adam, adam olacak evvela…
İnsan olacak…
Sonuçta bir damla sudan yaratıldığını unutmayacak, büyüklenmeyecek, kibirlenmeyecek; aldığı bir nefesi bile geri verememesi halinde oracıkta kaskatı kesilebilecek kadar aciz olduğunu unutmayacak…
Sonra haddini bilecek insan!..
Hadsizlik etmeyecek…
Kusursuz olduğunu düşünmeyecek… Ne de olsa “insanım” deyip, çapsızlığını kabul etmesi de gerekecek bazen…
Sonra…
Sonra kendisine verilen değeri asla istismar etmeyecek… Kendisine gösterilen sevginin ve saygının aslında kendisini yaratana gösterildiğini unutmayacak…
Bazıları vardır:
Kendini bir halt zanneder…
Aslında beş para etmezler de, çevresindekilerin, vicdanlarının sadakası olsun diye gösterdikleri yakınlığı bile “kendi ederleri” olduğunu düşünürler…
Örneğin kabiliyetsizdirler…
İşleri-güçleri taklitçiliktir…
İçlerine sinmiyor olsa da, kendilerine örnek edindikleri ve günün 24 saati taklit ettiklerini bile beğenmez bu tipler…
Hâlbuki bıraktıkları izler o kadar barizdir ki…
Beğenmeyip burun kıvırdıklarını hem de birebir taklit ettikleri o kadar açıktır ki…
Ama onlar bunu bile göremeyecek kadar kördürler ne yazık ki!..
İki, üç ve hatta dört yüzlülerdir…
Herkes için ayrı bir maske, herkes için ayrı bir dil kullanırlar…
“Elhamdulillah” derler…
“Müslümanız” derler…
Ve fakat mürailikleriyle münafıklara bile taş çıkartır bunlar…
Hoş tiplerine, boylarına ve poslarına baksanız, “adam” dersiniz ya; aslında adamlığın yanından bile geçememiştir bu zırzoplar!
Onlar için varsa yoksa dünyanın merkezi…
Ve o merkezde de sadece kendileri vardır, kendilerine göre tabi…
Bilmezler…
Küçüldükçe küçüldüklerini…
Gitgide tiksinç durumlara düştüklerini fark edemezler…
Akıllı geçinirler, ama ahmaktırlar…
Beylik laflar ederler, ama bildiğiniz eblehin önde gidenidirler…
Okumazlar…
Araştırmazlar…
Merak etmezler…
Lakin yazdıklarına, çizdiklerine ve dudaklarından dökülen kelamlara bakacak olursanız, allame-i cihanın ta kendileridir onlar…
İlginçtir…
Kendilerini “allame-i cihan” diye yutturmak için kullandıkları argümanlar ve hatta kurdukları cümleler bile başkalarına aittir, alıntıdır, çalıntıdır, özentidir, taklittir…
Yani hiçbir zaman “kendileri” olamamıştır bu tipler…
Başkalarından görmüş, başkalarından geçinmiş ve başkalarından araklamakla geçmiştir ömürleri…
Küçük…
Hem de küçücük hesapları vardır…
Ve hakiki manada büyüklük onların hiç uğramadıkları bir duraktır…
Dedik ya:
Adam, adam olacak evvela…
İnsan olacak vesselam!
Yenigün
