“Allah’ım! Senin rızan için oruç tuttum, sana inandım ve sana güvendim. Senin rızkınla orucumu açtım ve ramazan ayının yarınki orucuna da niyet ettim. Benim geçmiş ve gelecek günahlarımı bağışla!” diye açarken orucumuzu, şükrümüzü de getirmeyi unutmayız.

Gün boyu terbiye ettiğimiz nefsimiz; akşam ezanının okunmasıyla ayran aşı, kıyma ve kadayıf dolması ile( ramazanın ayrılmaz üçlüsü) yeterince terbiyelenmiş olarak ödüllendirilir.

Nasıl ödüllendirilmesin ki yaklaşık 16 saat aç ve susuz kalmış zavallı(!) nefsimize ödüllerin, iftarlıkların en güzeli feda olsun!

Feda olsun da BM verilerine göre, Sahra altı Afrika’da yaşayan her 4 kişiden 1’i açlık çekerken, bizler iftar için bulabilsek sofraya kuş sütünü de koyacakken fotoğraflardan tanıdığımız bir deri bir kemik kalmış o siyahi çocukların günlük ortalama gıda masrafı 65 kuruş oluyor.

Evet, koskoca 65 kuruş…

Harca harca bitmez(!!!) cinsinden hem de…

Bu gereksiz(!) detayları bir köşeye bırakıp iftar sofrasına geri dönüp yemek sonrası Allah’a hamd ettiğimiz, mümin dudaklarımızdan dökülen bir diğer duayı daha hatırlayalım:

“Allah’ım, şükürler olsun verdiğin nimetlere. Sen olmayanlara da ver.”

Ah canım biz, ne kadar da merhametliyiz; yedik, içtik ya yiyip içemeyenleri de unutmadık hani ve Allah unutur ya-haşa- ona hatırlattık aç kalanları.

Allah kabul etsin ama neyi???