(9 KASIM RUHUNA, ŞEHİTLERİNE, GAZİLERİNE ŞÜKRAN VE MİNNETLE)

Soğuktu hava,

Soğuktu yer,

Soğuktu gök,

Soğuktu Erzurum.

Moskof soğuktu, soğuktu Ermeni.

Nefretlerinden, kinlerinden buz kesmişti her yanı.

Yaralıydı Erzurum,

Yaralıydı millet.

Ama milletti, çünkü birlikti,

Erzurum’u Erzurum yapan birlikten doğan dirlikti.

Yaralıydı Erzurum, yaralıydı millet.

Ve yaralardan fışkıran kan,

Can verdi Erzurum’a, verdi tabyalara can.

Can geldi Aziziye’ye, can geldi memleketime.

Erzurum düşerse vatan düşerdi,

Bunu bütün dünya bilirdi.

Nenem Hatun’du, dedem yiğitti,

Gençler, çocuklar, kadınlar, erkekler hepsi birer devdi.

Düşman da kimdi?

Kimdi Aziziye’ye giren bedbaht.

“Uyanın ey ahali, uyanın ki son uyuyuşunuz olmasın”,

Nidaları yükselince minarelerden,

Çığ gibi boşaldı kadını, erkeği, kızı, kızanı evlerden.

Artık Erzurum’da yer gök Allah-u Ekber’di,

Erzurum’da, o gün, gökten ecdat inse, öpse o pak anlı değerdi.

Vurdular vatan için, millet için, Allah için.

Vuruldular vatan için, millet için, Allah için.

Vurdular baltayla, taşla, bıçakla, keserle, sopayla,

Vuruldular toplarla, tüfeklerle, mavzerlerle.

Korkmadılar, yenilmediler,

Nenem Hatun’du, dedem yiğit.

Ölmediler, ölemediler.

O gün kocaman bir orduyu yendiler.

Hey, aziz Aziziye,

Hey, necip Erzurum.

Palandöken kadar yüce,

Kahramansın hece hece.