Şehit Piyade Uzman Onbaşı Umut Öznütepe’yi ebedi istiraatgâhına uğurladık dün…
Rabbim rahmet eylesin…
Narmanlı Camii’ndeki binlerce kişilik cemaatin dudaklarından dökülen niyazdı bu ve “amin” dedik hep birlikte…
Amin… Amin… Amin…
Bir baba düşünün…
Evladı al bayrağa sarılı tabut içerisinde ve dilinde hep o teslimiyet ifadesi:
Vatan sağ olsun…
Vatan evet…
Bayrağımıza bile rengini veren al kanlarla yoğrulmuş, bu necip millete yurt olmuş vatan…
Ve şehadet…
Ayet-i Kerime sabit:
Buyuruyor ki Alemlerin Rabbi:
– Onlara sakın ölüler demeyin, onlar diridirler…
Ne büyük şeref…
Ne büyük ayrıcalık…
Öyle ya!
Cennette misafir edilmek kolay mı?
Canı bir çırpıda ve gözünü hem de hiç kırpmadan vermek…
Vatan uğruna…
Hilal uğruna…
Adeta bir güneş gibi batmak asilce…
Kolay mı?
Gökten ecdadın inip öpse bile değecek kadar alnı pak olmak?
Kolay mı?
Resul’e komşu olmak…
Kolay mı müjdelenen efraddan olmak?
Kolay mı?
Kolay değil elbette…
Ve fakat Umut öyle bir müjdeyle ayrıldı ki aramızdan; vedası bile aminlerle süslendi… Öyle bir gidiş gitti ki cennetteki yerine; “bir solukluk nefes daha alayım” bile demedi…
Öylece gitti…
Rahmete gitti…
Rahmeti Rahman’a gitti…
Ardından gözyaşı dökmek bizlere düştü ama Umut Öznütepe Şehadet Şerbeti içerek gitti…
Rahmet olsun sana evlat!…
Mevla seni rahmetiyle kuşatsın!..
Soğuk bir Erzurum gününü yüreklerimize düşürdüğün ateşle ısıttın belki ama milyonlarca insanı, yani bu milleti de ateşlerden kurtardın sen…
Bayrağa halel gelmesin, dedin…
Toprağa ziyan gelmesin, dedin…
Vatana göz dikilmesin, dedin…
Hakkını helal et Umut…
Senin üzerimize geçmiş bir hakkının olmadığı kesin de, asıl hakkını sen bile helal et…
Bilesin ki…
Bu andan sonra sen…
Evet, sen Yüce Yaradan’a emanetsin artık…
Ey Şehid oğlu Şehid!
İsteme benden makber…
Sana ağuşunu açmış, duruyor Peygamber…
Haydi koş!
Sarıl O’nun pir-ü pak sinesine…
Yenigün
