Yol odur ki, sırat-ı mustakim’dir; dosdoğru yoldur…Yol kelimesi, kültürümüzde çok farklı anlar yüklenmiş kelimelerden biridir. Gönülden gönüle bir yol vardır…cümlesinin izine başka medeniyetlerde rastlayamazsınız mesela.

Yol Onun, varlık Onun

Gerisi hep angarya… diyen bir şairin, Onun yolundan gayrısının anlamsızlığına işaret ettiği gibi…

Hacı Bektaş’ın, “Bizim yolumuz, ilim irfan ve insanlık sevgisi üzerine kurulmuştur.” sözünde tasavvufi bir yoldan bahsedilir.

Somut manada yol, patikadır, engebelidir, dikenlidir, düzdür. Bir şekilde geçtiğin, yürüdüğün zemindir.

Medeniyet göstergesi de sayılır çok defa.

Yola nisbet edilir…önce refik, sonra tarik denilerek, yoldan önce yol arkadaşı öncelenir.

Hicret yolundaki yol arkadaşlığı ne de güzel ve kutlu idi.

Yahut Kızılelma yolunda şehadete yürüyenlerin yolu ne şanlı idi…

“Gittiğin yol, yol değil” denilerek ikâza matuf bir tavır ve nasihat kastedilir.

Gerçeği haykırmayan, hakikate varmayan mânanın yol olamayacağını, ”Fikir ola ki, yol açsın, yol ona derler ki, bir gerçeğe ulaşsın” diye tarif ve ifade Hz. Mevlana. “Gönlü düşmeyenin, yolu düşmez” diyen ehl-irfan, dostluğa ve sosyal ilişkilerdeki bam teline vurgu yapmış; böylece sevgideki samimiyetin, gönül yolunu işret etmiştir.

Nihayet uzun ince bir yoldayız, gidiyoruz gündüz gece…

Gönül yolculuğu, irfan yolcusu, ilim yolcusu, Türklük sevdasının yolcusu…Batı’nın inanç ve kültür kodlarında tanımsız,Türk-İslâm tasında yoğrulmuş ifadelerdendir…

Aşkın, ilmin ve medeniyetin bir yolculuk olduğunu bilmek, bizim gibi kadim bir geleneğin süzgecinden geçmeden bilinmez kanaatimce.

Tarihin yolcusu olmak, sılanın yolcusu olmak, vatanın yolcusu olmak, ahiret yolcusu olmak… hep bu derûni tecrübenin ve kadim geçmişin ayak izlerini taşır.

Şiir de aslında bir yolculuktur… İnsan zihninin zaman, mekan, kültür, dil, ilim ve duygu ülkesine yolculuğu değil midir?

…ve yaşamak ta yolda olmak değil midir?

Allah yolumuzu hayra çıkarsın…