Son günlerde birçok dostumuz babasını uğurladı öteki âleme…
Rahmet olsun hepsine…
Babasızlığın ne olduğunu bilenlerdenim.
Ve ben her defasında onlarla beraber yaşadım; baba hasretini, babamdan yana hafızamda kalanları, baba sevgisini…
Bu gün Sevgililer Günü ya…
Babam el öptürmeyi çok haz etmezdi…
“Keşke…” diyorum bazen kendi kendime. Keşke o istemese de doya doya öpseymişim nasır tutan ellerini, kalorifer kazanının ateşi karşısında kavrulan o güzel yüzüne dokunsaymışım. Ve ben ona hiçbir zaman “seni seviyorum babam…” diyemedim.
Bize çokça “sevgi” sözcüklerini öğretmediler çünkü…
Daha çok “içinden sevmeyi” anlattılar, edepli olma adına. Bundandır sevgiyi ifade etmeye dair mahcubiyetlerimiz, mesafelerimiz…
Ama keşke deseymişim, ellerinden, yanaklarından öpseymişim, sarılsaymışım doya doya…
Babam evimizin aylık alışverişlerini hep akşam karanlığına denk getirirdi. Sonraları fark ettim bu durumu…
Bir gün sebebini sorduğumda, “Oğlum! Olan var olmayanı var…” derdi.
Hâlbuki oturduğumuz mahallenin en fakir ailesiydik ve aldıklarımızda orta idi…
Ve bunu ona her hatırlattığımda, “Sen öyle biliyorsun ama ötesini Allah bilir… Sen bilemezsin.” derdi. Nasıl bir karşılık verebilirdim ki böyle bir duruşa…
Masum, sevimli, onurlu ve vicdanlı bir gönülden gelen sözler.
Başka nasıl tarif edilirdi ki insana dair olan bu sevgi?..
Böyle bir adama layık evlat olabilmenin ağır yükünü her daim yüreğimde hissedeceğim.
Hem biliyor musunuz; o çok güçlü bir adamdı…
Mehdi Efendi Mahallesi’nde oturduğumuz tek odalı evimizde ve Gürcükapı’da hamallık yaptığı yıllarda, bir somun ekmeği hepimize bölecek kadar güçlüydü yani…
Rahmet olsun ağır adımlarla yürüyüp, insanları incitmeden konuşan güzel babama.
Mekânın cennet olsun sevgililerin en güzelinden başkasına boyun eğmeyen SEVGİLİ BABAM ve onu tanımış olanların Memet Emisi…
Ve ne mutlu diline “keşkeler” düşmeden sevebilenlere, yolu sevgiden geçenlere…
