Yiyorsun, içiyorsun, yediğine, içtiğine karışıyorlar.

Okuduğun şiire, söylediğin türküye, elindeki kitaba karışıyorlar.

Hâlbuki bir lokma ekmek, bir tas çorba yetecekti bizlere,

Bizleri de kendileri gibi; hırslarının esiri, doymak bilmeyen nefislerine mağlup, bütün dünyayı ele geçirmek isteyenlerden olmamızı istiyorlar,

Herkesin aynı olduğu, aynı düşündüğü, daha doğrusu aynı düşünmek zorunda olduğu bir yerde insanlığın yok olacağını göremiyorlar.

Anlattık anlamadılar, söyledik dinlemediler.

Allah’a, Peygamber Efendimiz’e bağlı, İslâm’ı yaşayıp,

Vatanımızı, milletimizi, bayrağımızı sevip geçip gidecektik,

İşimiz olmayacaktı onlarla ve onların yaşadığı hayatla.

İşimizi yapıp, çorbamızı içip, duamızı edip geçip gidecektik,

Rahat bırakmadılar, yakamıza yapıştılar.

Kendileri gibi düşünüp,

Kendileri gibi yaşamamızı istediler.

Kendilerine benzetmek istediler bizleri.

Benzeyemedik, Allah’tan korktuk, kuldan utandık.

Ne bizi rahat bıraktılar,

Ne kendileri rahat ettiler.

Huzur vermediler kendileri de huzur bulamadılar.

Bizler göçüp gidiyoruz, onlar da geçip gidiyorlar.

Aslında bir tas çorbaydı içeceğimiz,

Hep beraber kaşık sallayarak.

Bırakmadılar.