İftar sonrası sohbetlerinin hazzı, lezzeti, bereketi bir başka oluyor. 

Bu sohbetlerde zihnime nakşettiğim tespitlere kitaplardan devşirdiğim malumat kadar değer veriyorum. 

Böyle sahbetlerde çokça dillendirilen bir hususu sizinle paylaşmak isterim. 

Halkın ortak irfanı, halk için arılar, karıncalar gibi çalışan yöneticileri gönlünde ayrı ve yüksek bir mevkiye koyuyor. 

Herkesi dikkatle izliyor; bir kişiye iyi veya kötü demeden evvel onun her söylem ve eylemini aklıselim mihengine vuruyor. 

Vatandaş, gelecekle ilgili vizyonları
olan, büyük işler görme azmindeki yöneticilere layık oldukları değeri verme konusunda çok cömert.

Ama bu cömertliğini ‘söylem-eylem dengesi’ni test etmeden göstermiyor kimseye. 

“Eylem ile birleşmeyen söylem  yetimdir. Tutarlı vaadlerle eylem iradesini  birleştirmiş siyaset adamları ve bürokratlar yetiştirdiğimiz için ne kadar övünsek azdır, şehir olarak.” Dedim,
geçen gün sözünü ettiğim çay yarenliklerinin birinde. 

İnsanların hayatını kolaylaştırmaktan ibadet zevki alan,
güleç, fedakâr, tahammülkâr yöneticilerimiz aman bu istikametten şaşmasınlar. 

İyiliklerin kezzabı kibrin, erdemin kurdu vefasızlığın semtine uğramasınlar. Saltanat gelip geçer, halkın ceza olarak alınlara bastığı itibarsızlık mührü ebedi kalır. 

İrfan sahiplerinin malumudur, 
amme hizmeti mabedinin girişinde altın harflerle şu ibare yazılıdır :”Az laf çok iş!”