Geçtiğimiz hafta bu sütunlarda “Bu gidiş nereye?” diye sormuş; ehram (ihram) konulu bir yazı kaleme almıştım.
Yazıda ehramın önemine vurgu yapıp, bu konudaki hassasiyetimi dile getirmiş ve özetle demiştim ki:
“Ehramı çıplaklığa malzeme yapamazsınız!”
Daha yazdıklarımın mürekkebi kurumadan, müspet ve menfi bir çok mesaj ve telefon aldım.
Bereket, eleştiriler çoğunluk olarak müspet yöndeydi…
Tabi yazdıklarımızla herkesi hoşnut edemeyiz. Hoş, muradım kimseye şirin görünmek de değildi zaten.
Allah biliyor; meslek gereği gördüklerimi ve duyduklarımı öncelikle bir vicdan muhasebesinden geçiriyorum.
Sonra bir çizgi var: Allah ve Resulü…
Ben böyle düşünürken…
Vay, sen misin Erzurum’un dünyaya tanıtılmasına karşı gelen!
Ne yobazlığımız kaldı, ne gericiliğimiz, ne de memleket düşmanlığımız!
Ne yapmışım?
Erzurum dünyaya tanıtılırken, karşı çıkmışım ve hangi devirde yaşıyormuşum?
Tamam, ama benim itirazım şehrimizin dünya vitrinine çıkmasına değil ki!
Erzurum’un yöresel bir kıyafeti dünya aleme tanıtılsın, eyvallah!
Bundan üstelik gurur da duyarım…
Ancak benim itirazım; ehram dünyaya tanıtılırken, bu memleketin öz değerlerine ve töresine uygunluk yönüneydi… Yani birileri kabul etse de, etmese de, kırmızı çizgilerimize yönelen bir ihlal söz konusuydu…
Kimse kusura bakmasın!
Birileri kızacak diye kendimi inkar edecek değilim!
Ha!
Bir de, ehram doğu illerine ve özellikle de Erzurum’a has bir tür giysiymiş ve ben bunu kutsallaştırıyormuşum…
İşte orada duracaksınız!
Örtünmek Rabbimizin emri: (Nur suresi 31.Ayet)
Örtünen kadın bu emre itaat edip, kulluğun gereğini yerine getiriyor ise, onu örten şey benim için sadece bir bez parçası ya da basit bir giysi değildir.
Kaldı ki bir şeyi kutsadığım falan da yok!
Buyuran Allah, biz kimiz ki?
Yalnızca bir hiç…
Dolayısıyla…
Her kova içindekini sızdırırmış.
Ben bana düşeni yazdım, aciz bir kul olarak; gerisi bu mesuliyeti taşıyanlara kalmış. Yani ben şunu demek istedim:
“Dert değildir gide dünya kala din // Dert odur ki kala dünya gide din”