Bazen bir olayı görmezsiniz ama öyle bir anlatılır ki, gözünüzde canlanır, kalbinizin tam ortasına yerleşir. Güneş Koleji’nde düzenlenen “Filistin Özgür Olana Dek” kermesini ben görmedim; ama o günü yaşayanların anlattıkları, gördüğüm nice manzaradan daha derin bir iz bıraktı bende.

Her kelimede bir çocuk sesi, her cümlede bir vicdan yankısı vardı. Öğretmenlerin anlattıkları sanki bir hikâye değil, bir çağrının yankısı gibiydi: insan kalabilmenin, paylaşmanın, kardeş olmanın çağrısı.

Etkinlik, Değerler Eğitimi, Görsel Sanatlar, Müzik ve Fen Bilimleri zümrelerinin ortaklaşa emeğiyle hazırlanmış. Her zümre kendi rengini katmış bu anlamlı tabloya… Değerler Eğitimi çocuklara yüreğin yönünü göstermiş; Görsel Sanatlar, adaletin rengini; Müzik, umudun sesini; Fen Bilimleri ise merhametin bilincini öğretmiş.

Zerrin Hoca anlatırken sesi titredi:

“Taner hocam, o kadar samimiydiler ki… Küçücük elleriyle kumbaralarını getirdiler. Kimisi cebindeki son lirayı bıraktı, kimisi annesinin yaptığı kurabiyeyi satmak için tezgâha koydu. Ama hiçbirinde bir gösteriş yoktu, sadece kalpten gelen bir sahiplenme vardı.”

Kemal Hoca da aynı duyguyla devam etti:

“Bir öğrencimiz bozukluklarını sayarken bana dönüp, ‘Hocam, bu da Gazze’deki çocuklara gitsin,’ dedi. O anda salonda bir sessizlik oldu. Herkesin gözleri doldu. O küçük cümle, koca bir dünyayı susturdu sanki.”

Ben orada değildim ama o anlatıların arasından bir ses duydum: çocukların sesi…
O ses, büyüklerin unuttuğu bir şeyi hatırlatıyordu: vicdanın dili sessizlik değil, eylemdir.

Kur’an-ı Kerim tilavetiyle başlamış program. Dualar edilmiş, ardından “Özgürlük Bayrağı” adlı gösteri sahnelenmiş. Çocukların sesleri, Filistin semalarına uzanan bir dua gibi yankılanmış. Müzik zümresinin hazırladığı ezgiler, sanki yüreklere su serpmiş. Görsel Sanatlar zümresinin hazırladığı tablo ve afişler, adeta bir vicdan galerisine dönüşmüş.

Fen Bilimleri zümresi bile bu anlamlı günde, çocuklara farklı bir farkındalık kazandırmış. “Her eylem, dünyayı değiştirir.” demiş Kemal Hoca. “Bir bozukluk, bir dua, bir adım… Hepsi evrenin dengesine dokunur.”

Evet, bu kermes bir etkinlikten fazlasıydı. O gün, küçük kalpler büyük bir sırrı açığa çıkardı: insan olmanın asıl ölçüsü, ne kadar paylaştığınla ilgilidir.

Orada bulunan herkes bir yürek olmuş. Öğrenciler, öğretmenler, veliler… Ama asıl ders, çocuklardan gelmiş. Çünkü onlar bize bir kez daha gösterdi: iyilik öğretilmez, yaşanır.

Belki Filistin’in özgürlüğü uzak bir hayal gibi görünüyor; ama ben artık biliyorum ki, o hayal bir yerlerde filizlenmeye başladı.
O filiz, Güneş Koleji’nin sıralarında, kumbarasını boşaltan o çocukların kalbinde büyüyor.

Ben orada değildim ama onların anlattıklarını dinleyince hissettim:
O gün, Erzurum’da bir okulda sadece bir kermes yapılmadı; insanlığın kalbi yeniden atmaya başladı.

Ve ben inanıyorum…
Filistin bir gün özgür olacaksa, o özgürlük; önce bu çocukların saf sesinde yankılanacak.