Müşrik denince, aradan geçen yüzlerce yıla, milyonlarca isyana, şirke, kula kulluğa, paraya, makama, mevkie tapınmaya rağmen insanların aklına nedense hep Mekkeliler ve Mekkeli müşrikler geliyor.

Bu iki kelime bir arada kulağa hoş geliyor, insanı tatlı tatlı rehavete, şeytani bir umursamazlığa itiyor, nefsi okşuyor, şeytanı zevkten coşturuyor. Nasıl olsa tüm müşrikler Mekkeli ya artık ne müşrik olabilir, ne müşrikler gibi davranabilir, ne müşrikler gibi yaşayabilir, düşünebilirsin.

Peki, kız çocuklarını diri diri gömen Mekkeli Müşrikler kimlerdi, neye inanır, nasıl yaşarlardı? Mekkeli Müşrikler; Hz. İbrahim’in ümmeti olan, Allah’ın varlığına, en üstün güç olduğuna inanan, dindar olan, namaz kılıp, oruç tutan, Hacca giden, gusleden insanlardı.

Peki, onları müşrik yapan neydi ve onların müşrik olması bugün yaşayanları müşrik olmaktan, müşrik olmasa bile müşrikler gibi yaşamaktan, müşrikler gibi düşünmekten, kula kulluktan, kulları putlaştırmaktan kurtarıyor mu?

Mekkeli müşrikler; iman ettikleri Allah ile aralarına aracılar edinmişler, en ünlüleri Lat, Menat, Uzza, Hubel olan varlıkları putlaştırarak bunlar bizim ve ülkemizin dünya ve din işlerini yoluna koyarlar demişlerdi.

Mekkeli Müşrikler; makam, mevki, güç, zenginlik, soy sop sahibi olan veya dindar buldukları insanları kutsamışlar, hayatta iseler kendilerini, ölmüşseler putlarını, sözlerini şirk aracı yapmışlardı.

Önceleri saygı, sevgi, güven ile başlayan ilişkiler, aşırı sevmenin ve aklını kendisi gibi aciz insanlara teslim etmenin ölçüsüzlüğü sonrasında bu insanları kutsamaya, putlaştırmaya ve sonrasında şirke götürmüştü onları.

Bu kişiler olmasa dünya işlerimiz yolunda gitmez, bugün bu haldeysek bunların sayesinde, bunlar bizim dünya hayatımızı kurtarıyor, Allah’a yaklaştırıyor gibi nefislerinin hezeyanı, şeytanın desteğiyle sapkınlıkta hep ileri bir adım attılar ve bir gün, aslında farkında olmadan, hepsini Allah’a ortak yaparak Mekkeli Müşrikler oldular.

Dikkat et ey Müslüman! Mekkeli Müşriklerle arandaki tek fark Mekkeli olmayışın olmasın. Çünkü Peygamber Efendimiz onları İslam’a davet ettiği ve sizler şirk içindesiniz dediği zaman bütün kibirleriyle karşı çıkarak “bizler Allah’a iman etmiş, Peygamberini Peygamber kabul etmiş insanlar değil miyiz?” Dediler.